اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران

 

 

و بخواهیم که بیاندیشیم

*علیرضا عباسی

 بر اساس برخی آمار معتبر رتبه اقتصادی ایران در دو دهه گذشته از رتبه 17 جهانی به رتبه 33    تنزل یافته است .اقتصاد ایران بیش از 80%  دولتی و وابسته به نفت است . سرانه تولید و درآمد در نزدیکی خط فقر ، بیکاری بالای 15% و بهره وری اقتصادی بسیار پایین است. فضای رقابتی سالم برای تولید و تجارت وجود ندارد و رانت و انحصارات موجب توزیع ناعادلانه فرصتها می شود .دولت آنقدر فربه شده است که توان افزایش شاخصهای اقتصادی را ندارد ، یارانه ها هر روز افزایش می یابد و توزیع نا متناسب آن موجب عدم تخصیص بهینه آن و محروم شدن مجدد قشر نیازمند به برخورداری مناسب از آن می شود.بیکاری موجب گسترده شدن فقر و فساد می شود وشاخص توسعه سطح عمومی بهداشت ، سواد آموزی وآموزش و پژوهش  در حد بسیار کمتر از حد انتظار قرار گرفته است. با تزریق مداوم نقدینگی ، تورم با رشدی فراتر از حد انتظار تولید و صادرات را در خود می بلعد. طرحهای آینده اغلب بر زمین مانده اند در حالی که ایران برای رسیدن به چشم انداز ایران 1400 باید از رشد اقتصادی بیش از 5/8% برخوردار باشد هم اکنون این رشد حدود 5% و بنا بر پیش بینی ها در سال آینده به کمتر از این میزان خواهد رسید و این یعنی اینکه اهداف چشم انداز ایران 1400 تا سال 1410 قابل دستیابی نخواهند بود.اقتصاددانان فراوانند اما یا طرحی برای ارائه ندارند و یا اگر داشته باشند فضای غیر کارشناسی حاکم بر تصمیمات اقتصادی اجازه استفاده از نظرات کارشناسی آنها را نمی دهد.اقتصادهای نوپا و نوظهور در منطقه خاورمیانه بارشدی بالا در حال جذب سرمایه های تولیدی و تجاری کشورمان هستند.کشورهای در حال توسعه ای مانند مالزی و کره جنوبی که حدود 25 سال پیش میزان صادراتشان با ایران برابر بود هم اکنون بیش از 25 برابر ما انواع کالاها و خدمات صادر می کنند . در حالی که  که در یکی از بهترین و مناسبترین مناطق  دنیا برای رشد و توسعه یعنی  منطقه خاورمیانه قرار داریم دشمنان کشور هرروز در پی طرح ریزی روشی تازه در پی مهار قدرت نظامی و اخلال در نظام اقتصادی ما هستند.دیپلماسی جدا افتاده از منافع بخش خصوصی و منافع بلند مدت اقتصادی راه خود را می رود.در این حال سخن گفتن از این واقعیات را تعبیر به سیاه نمایی می کنند یا آنها را به مصلحت نمی داننددر حالی که اینها تنها واقعیت روشنی از وضعیت اقتصادی کشور است.

این در حالی است که ایران توان آنرا دارد تا به عنوان قدرتمندترین کشور خاورمیانه جایگاه خود را تثبیت نماید.با دیپلماسی سازنده و استراتژی روشن بر گرفته از آموزه های اصیل ایرانی _ اسلامی و تجارب جهانی ، امنیت داخلی و بین المللی پایداری را به کشور بازگرداند.فضای سالم اقتصادی در کشور گسترش یابد،بورس رونق گیرد،بیکاری به پایین ترین حد خود برسد،فضای تولید و صادرات با آماری فزاینده رشدی چشمگیر یابند،با جذابیت فراگیر ایران بساط اقتصادهای ناسالم آنسوی آبها کم رونق شود ، سرمایه گذاران خارجی به سمت ایران هجوم بیاورند و آنها که از روی ناچاری و با هزینه های گزاف به آنسوی آبها رفته اند با افتخار و نه سر افکندگی به سوی میهن خویش بازگردند.بهترین پیمانهای تجاری و بیشترین حجم تجارت با کشورهای پیشرفته دنیا باشدودر آن زمان دولت با توان بالای اقتصادی اش کشورهای دوست و نیازمند را یاری رساند.

با حفظ اصالت ملی و فرهنگی بیشترین جهانگرد را به تاریخی ترین و زیبا ترین کشور خاورمیانه جذب نماید.فضای کار و سازندگی همراه با امید و بالندگی به کشور بازگردد، فقر از چهره مردم رخت بربنددو فساد که پیامد اصلی فقر است به طرز چشمگیری کاهش یابد.

کافیست دولت در مورد طرحها و لوایح  و برنامه هایش بیشتر بیاندیشد ، استفاده از تجارب ارزشمند بخش خصوصی ، اتاق بازرگانی و اقتصاد دانان ومدیران با تجربه را ارزش نهد .ماکیت خصوصی به معنای واقعی آن ارج نهاده شود و حقوق مدنی و خصوصی بی هیچ نگرانی و مبتنی بر اصول و قوانین کشور به خوبی اجرا گردد . فساد از درون دستگاههای دولتی و قضایی ریشه کن شود و دولت فضای باز اقتصادی و رقابت سالم را جایگزین اقتصادی بسته  و مملو از انحصار و رانت دولتی نماید.به سرمایه گذار داخلی و خارجی با تکریم و احترام بیشتری نگریسته شود و منافع اقتصادی و رشد و رفاه و آسایش و آرامش ملت سرلوحه تمامی تصمیمات و عملکردهای سیاست خارجی قرار گیرد.

مطبوعات آزادانه نقد بنویسندوراه توسعه ورا هموار نمایند.فضای علم آموزی و تفکر و اندیشه تشویق گردد و معلم و استاد بر بالاترین جایگاه اجتماعی نقش موثر خود را باز یابند.با مهربانی از جهانگردان خارجی استقبال شود وبا لبخند بدرقه شوند.بخش خصوصی مجال تنفس یابد ،عرضه و تقاضا محور قیمت گذاری کالا و خدمات شود و دست نامرئی آدام اسمیت  با مداخلات دولت قطع نشود.و فضای تحمل ،همفکری و عزم ملی برای رشد و ساختن اشاعه یابد. آنگاه است که بسیاری از آن مقدمات لازم برای ساختن ایرانی آباد و زیبا فراهم می شود و البته کافیست که همه بخواهیم و بیاندیشیم و بخواهیم که بیاندیشیم.